Kat miłości. Opowieści psychoterapeutyczne

Yalom łączy wgląd w POV terapeuty i historie bodaj dziesiorga (?) pacjentów. Świetny wgląd w psychologię postaci, zarówno leczącej się jak i leczonej. Czytając, byłam w podziwie dla umiejętności analitycznych Yaloma w tak dynamicznych sytuacjach jak komunikacja. Jako osoba zainteresowana terapią i zawodem terapeuty, wciąż z laickiej perspektywy, czuję się niesamowicie zainspirowana po tej książce. Szczerość Yaloma a jednocześnie jego profesjonalizm sprawiły, że polubiłam go od pierwszych stron.
Dziwiły mnie niektóre jego rozwiązania, decyzje podjęte w ramach leczenia, ale tym bardziej wydawał mi się równie interesującym bohaterem co jego pacjenci.

Yalom łączy wgląd w POV terapeuty i historie bodaj dziesiorga (?) pacjentów. Świetny wgląd w psychologię postaci, zarówno leczącej się jak i leczonej. Czytając, byłam w podziwie dla umiejętności analitycznych Yaloma w tak dynamicznych sytuacjach jak komunikacja. Jako osoba zainteresowana terapią i zawodem terapeuty, wciąż z laickiej perspektywy, czuję się niesamowicie...

Książka bardzo mi się spodobała, ale z nieoczywistego powodu. Opisane historie jak najbardziej są interesujące, ale dużo ciekawsze wydawały mi się obserwacje autora. Jestem przekonany, że wielu pacjentów psychologów/psychiatrów zastanawiało się co ich lekarz o nich myśli. Bo to co mówi to jedno, lecz na pewno ma w głowie jakieś inne, niekoniecznie miłe przemyślenia. I tutaj to dostajemy. Yalom zdecydowanie nie sprawia wrażenia terapeuty marzeń. A to przeszkadza mu otyłość pacjent, a to denerwuje go jej jąkanie. Straszny człowiek, prawda? No właśnie niekoniecznie. Po prostu prawdziwy, bez sztucznego pudrowania swoich przywar. Zresztą na przestrzeni całej książki widzimy, że on sam przechodzi przez swego rodzaju terapię. Polecam każdemu zainteresowanemu psychologią. Na pewno odnajdziecie cząstkę siebie, w którymś z rozdziałów.

Książka bardzo mi się spodobała, ale z nieoczywistego powodu. Opisane historie jak najbardziej są interesujące, ale dużo ciekawsze wydawały mi się obserwacje autora. Jestem przekonany, że wielu pacjentów psychologów/psychiatrów zastanawiało się co ich lekarz o nich myśli. Bo to co mówi to jedno, lecz na pewno ma w głowie jakieś inne, niekoniecznie miłe przemyślenia. I tutaj...

53/2024 Irvin D. Yalom „Kat miłości. Opowieści psychoterapeutyczne”, przełożyła Małgorzata Jałocho
Irvin Yalom to obecnie mocno już starszy pan (rocznik 1931),ale przede wszystkim znany amerykański psychoterapeuta i psychiatra, przedstawiciel nurtu egzystencjalnego.
„Kat miłości” to książka jaką wydał, będąc jeszcze czynnym zawodowo terapeutą (w USA ukazała się w roku 1989). Wbrew tytułowi (i okładce) nie są to historie o zawiedzionych uczuciach czy też osobach o skłonnościach sado-maso, a kilkanaście opowiadań o pracy autora z pacjentami mierzącymi się z bardzo różnymi, bynajmniej nie tylko miłosnymi, problemami. Yalom nie posługuje się przy tym tak wartkim i przystępnym językiem jak inne północnoamerykańskie terapeutki, których książki ukazały się ostatnio w Polsce, ale osoby choć trochę zainteresowane psychoterapią powinny być zadowolone.
Zastanawiałam się kilka razy w czasie lektury jak odebrałabym tę książkę, gdybym sama była terapeutką lub zastanawiała się nad taką ścieżką zawodową. Przypuszczam, że wówczas bardzo spodobałyby mi się szczere wyznania Yaloma odnośnie do odczuwanych przez niego samego w czasie terapii uczuć i emocji wobec poszczególnych pacjentów. Gra on bowiem z czytelnikiem w bardzo otwarte karty, przyznając się np. do tego, że któryś pacjent budził w nim obrzydzenie, a z kolei inny irytował. Odważnie pisze też o popełnianych przez siebie błędach. Czytając jednak tę książkę jako osoba, która terapię zna tylko od strony pacjenta, momentami czułam się nieco może nie zszokowana, ale na pewno zmieszana. Niby bowiem wiemy, że terapeuci (tak samo jak lekarze, księża czy sędziowie) to też ludzie, ale jednak niekoniecznie lubimy to sobie uświadamiać.
W kolejnych opowiadaniach (poszczególne historie się nie łączą) znajdziemy dużo uniwersalnych treści. Ci, którzy ciągle w skrytości ducha wierzą jeszcze, że są niepowtarzalni i wyjątkowi, powinni omijać tę lekturę z daleka – wynika z niej bowiem jasno, że wszyscy mierzymy, mierzyliśmy się i będziemy się mierzyli z podobnymi problemami, o różnym tylko stopniu nasilenia.
Mnie, jako zdeklarowaną wyznawczynię teorii, że nie istnieje coś takiego jak prawda, zachwyciło zwłaszcza opowiadanie „Dwa uśmiechy”, w którym krok po kroku Yalom pokazuje nam jak złudne jest przekonanie, że dwie osoby patrzące w tę samą stronę rzeczywiście widzą i słyszą to samo. Polecam pamiętać o tym zwłaszcza w czasie kłótni – sama w czasie tej lektury zaliczyłam takową, w bardzo solidnym rozmiarze, z własnym mężem, uświadamiając sobie poniewczasie, że nie doszłoby do niej, gdybyśmy mieli wyryte w mózgach, że prawda nie istnieje. Yalom nie pozostawia tu złudzeń (a ja mogę mu tylko przyklasnąć),pisząc: „(…) tęsknimy czasem za obiektywną, niepodważalną rzeczywistością, za jakimś oficjalnym, jasnym sprawozdaniem (…). Niepokojąca jest świadomość, że tak zwana rzeczywistość jest iluzją, a w najlepszym razie zdemokratyzowaną percepcją opartą na konsensusie wszystkich percypujących.”
Tak, to jest coś o czym powinniśmy pamiętać także my, piszące i piszący o swoich wrażeniach z lektur książek. Jednego zachwyci, drugiego wynudzi. Czy istnieje coś takiego jak obiektywna recenzja? Porzućcie wszelką nadzieję tak myślący, a jeśli porzucać jej nie chcecie, nie czytajcie w żadnym razie Yaloma!

53/2024 Irvin D. Yalom „Kat miłości. Opowieści psychoterapeutyczne”, przełożyła Małgorzata Jałocho
Irvin Yalom to obecnie mocno już starszy pan (rocznik 1931),ale przede wszystkim znany amerykański psychoterapeuta i psychiatra, przedstawiciel nurtu egzystencjalnego.
„Kat miłości” to książka jaką wydał, będąc jeszcze czynnym zawodowo terapeutą (w USA ukazała się w roku...

świetna książka

świetna książka

To, co było w niej najciekawsze to spostrzeżenia psychiatry na temat swoich celów w analizie pacjentów. Nawet tak zacni i doświadczeni lekarze popełniają małe błędy, i to mnie bardzo przekonało - z perspektywy bycia coachem przedobra lektura.

To, co było w niej najciekawsze to spostrzeżenia psychiatry na temat swoich celów w analizie pacjentów. Nawet tak zacni i doświadczeni lekarze popełniają małe błędy, i to mnie bardzo przekonało - z perspektywy bycia coachem przedobra lektura.

"Kat Miłości" autorstwa Irvinga Yaloma to fascynująca podróż przez zawiłości ludzkiej psychiki, ukazująca głębię ludzkiego dążenia do zrozumienia i akceptacji.
Yalom, znany psychiatra i pisarz, w swojej niezwykłej narracji łączy elementy psychoterapii z literaturą, co sprawia, że książka staje się zarówno edukacyjna, jak i porywająco wciągająca. Poprzez subtelne wątki psychologiczne autor prowadzi czytelnika przez rozważania nad miłością, relacjami międzyludzkimi i zmaganiami z traumą.

Jednym z najbardziej pociągających aspektów tej książki jest sposób, w jaki Yalom buduje postacie i eksploruje ich złożone emocje. Czytelnik jest wciągany w świat bohaterów, ich wątpliwości, nadzieje i lęki, a wszystko to prowadzi do refleksji nad własnym życiem i relacjami.

"Kat Miłości" to nie tylko historie o ludzkich doświadczeniach, ale również o tym, jak istotne mogą być zwykłe chwile życia i relacje, które je tworzą. To książka, która porusza, inspiruje i zostawia czytelnika z głębokim zrozumieniem ludzkiej natury. Dla miłośników psychologii, literatury i pięknie opowiedzianych historii, ta książka jest niezwykłym skarbem.

"Kat Miłości" autorstwa Irvinga Yaloma to fascynująca podróż przez zawiłości ludzkiej psychiki, ukazująca głębię ludzkiego dążenia do zrozumienia i akceptacji.
Yalom, znany psychiatra i pisarz, w swojej niezwykłej narracji łączy elementy psychoterapii z literaturą, co sprawia, że książka staje się zarówno edukacyjna, jak i porywająco wciągająca. Poprzez subtelne wątki...

Nie dałam rady doczytać do końca. Zbyt nudna.

Nie dałam rady doczytać do końca. Zbyt nudna.

Myślę, że "Kat miłości" to jedna z tych książek, które zmuszają czytelnika do głębokiej introspekcji i refleksji nad naturą ludzkich relacji. Yalom, z niezwykłą szczerością i odwagą odsłania kulisy swojej praktyki terapeutycznej, dzieląc się z czytelnikami zarówno swoimi sukcesami, jak i wątpliwościami.

Yalom, który według mnie jest w tej książce niezwykle autentyczny, nie boi się przyznać do swoich słabości, co czyni go postacią wyjątkowo ludzką i bliską czytelnikowi. Jego zdolność do samokrytyki i samoświadomości, jak na przykład w przypadku trudności z zaakceptowaniem pacjentki o większej, świadczy o głębokim zrozumieniu i szacunku dla profesji, którą wykonuje.

Co ważne, Yalom nie tylko przyznaje się do swoich emocji, ale także pokazuje, jak pracuje nad sobą, aby nie wpływały one negatywnie na relacje z pacjentami. To podejście podkreśla jego profesjonalizm i etykę pracy, a także stanowi ważną lekcję dla każdego, kto zajmuje się pomocą innym.

"Kat miłości" to książka, która nie udaje, nie idealizuje i nie stawia autora na piedestale wszechwiedzącego eksperta. Yalom, jako terapeuta i człowiek, pozostaje w pełni autentyczny, co czyni tę lekturę nie tylko pouczającą, ale i inspirującą.

Warto zauważyć, że książka ta może być szczególnie cenna dla osób pracujących w zawodach pomagających, ale także dla każdego, kto interesuje się psychologią, rozwojem osobistym i dynamiką relacji międzyludzkich. Yalom daje nam unikalny wgląd w to, jak ważne jest, aby być świadomym własnych ograniczeń i pracować nad nimi, aby móc skutecznie wspierać innych.

Podsumowując, "Kat miłości" to lektura obowiązkowa dla tych, którzy cenią sobie głęboką, szczegółową i uczciwą analizę ludzkiego doświadczenia, zarówno z perspektywy terapeuty, jak i pacjenta. Yalom udowadnia, że prawdziwa siła tkwi w autentyczności i gotowości do pracy nad sobą.

Myślę, że "Kat miłości" to jedna z tych książek, które zmuszają czytelnika do głębokiej introspekcji i refleksji nad naturą ludzkich relacji. Yalom, z niezwykłą szczerością i odwagą odsłania kulisy swojej praktyki terapeutycznej, dzieląc się z czytelnikami zarówno swoimi sukcesami, jak i wątpliwościami.

Yalom, który według mnie jest w tej książce niezwykle autentyczny, nie...

Mam mieszane uczucia. Z jednej strony opowiadania terapeutyczne bardzo mi się podobały, ukazały cienie i blaski rozmowy terapeuty z pacjentem oraz to, że terapeuta to w koncu też człowiek, który ma swoje przekonania, uwielbienia i uprzedzenia. I właśnie. Teraz ta druga strona. Przykro się czasami czytało, że terapeuta segreguje pacjentów, np. pod względem wyglądu. I ostatecznie jednak decyduje się współpracować z osobą, do której nie jest pozytywnie nastawiony. Czy to jest profesjonalne? Wiadomo przecież, że w dobrym procesie terapeutycznym musi powstać relacja autentyczności, szczerości i życzliwości z obu stron. Dziwnie się trochę czytało rozterki terapeuty, który wręcz "męczy się" na własne życzenie z pacjentem. Ogólnie sam pomysł opisania takich spotkań i rozmow uważam za znakomity, tym bardziej, że przedstawione historie pacjentów nie były łatwe. Dają czytelnikowi dużo do myślenia i ukazują odpowiedzi, na nurtujące każdego człowieka, pytania o sens życia, egzystencję i umieranie. Polecam tę lekturę, mimo osobistej dygresji. Chętnie przeczytam inne książki Yaloma, by przyjrzeć się lepiej technikom terapeutycznym.

Mam mieszane uczucia. Z jednej strony opowiadania terapeutyczne bardzo mi się podobały, ukazały cienie i blaski rozmowy terapeuty z pacjentem oraz to, że terapeuta to w koncu też człowiek, który ma swoje przekonania, uwielbienia i uprzedzenia. I właśnie. Teraz ta druga strona. Przykro się czasami czytało, że terapeuta segreguje pacjentów, np. pod względem wyglądu. I...

Kurczę - zawiodła mnie! Jest oczywiście sporo cennych akapitów, ale tak mnie razi różnica w stosunku terapeuty do jego pacjentek i pacjentów (i w dodatku - po braku tego wątku w tekście - mam wrażenie, że nie jest tego świadomy!),że nie mogę ocenić wyżej.

Kurczę - zawiodła mnie! Jest oczywiście sporo cennych akapitów, ale tak mnie razi różnica w stosunku terapeuty do jego pacjentek i pacjentów (i w dodatku - po braku tego wątku w tekście - mam wrażenie, że nie jest tego świadomy!),że nie mogę ocenić wyżej.